İki İleri Bir Geri

Sümükmüş o, siz bilmiyosunuz :)

Ege tam 30 aylık, yani 2,5 yaşında. Artık yavaş yavaş şu 2 yaş sendromu belirtilerinin azalmasını bekliyorum. Ara ara azaldığı da olmuyor değil hani. Tamamen durduk yere, hiç bir sebep yokken ağlayıp bağırıp çığrınmaları azaldı, yerlerde tepinmeleri azaldı, sanırım yavaş yavaş atlatıyoruz bunu da, diyecek oluyorum, hatta hadi bloga da yazayım diyorum, hemen o akşam bir vukuatımız oluyor. Misal bu gece. 

Herşey çok güzel gidiyordu. Son bir haftadır falan işten gelir gelmez beni elimden tutup odasına götürüyor ve "yesim, hadi yesim" diyor. Boyalarını seçiyoruz (pastel, kuru veya keçeli boyalardan) ben de bir defter çıkarıyorum ortaya, renkleri gönlünce karalıyor. Henüz anlamlı resimler, anlam yüklediği çizimler yapamıyor ama olsun. Her rengi tek tek eline alıp karalaması ve boyarken renklerin adını söylemesi, ona yeterince keyif veriyor. Daha sonra "yigo" (lego) oynuyoruz. Legoları birleştirip arabalar yapıyoruz. "Ağaba, otebis(otobüs), çepkeee (kepçe) çekiciii, iibün (minibüs) ve damtak (dump truck-damperli kamyon manasında, youtube'dan öğrenmiş ingilizcesini)" yapıyoruz. Sonra diğer küçük arabalarıyla oynuyoruz ve yatak faslı geliyor.

Bu gece de aynı şeyleri yaptık, tam yatacağı zaman (her gece olduğu gibi) susadığı aklına geldi ve mutfağa gidip su içti. Sonra da yere oturdu ve oyun oynamaya başladı. "Ege hadi kalk uyku saati geldi yatıcaz" dememle birlikte birdenbire melek çocuk gitti ve yerde tepinen, ayaklarını ellerini yerlere vuran, sanki etinden et koparıyormuşuzcasına çığlık kıyamet ağlayan bir çocuk geldi. Hah dedim, ne kadar safsın Pelin, 2 yaş sendromu gitmiş değil, hala tam ortasındayız.

Yine de bazı şeyleri -bazen- daha makul karşılıyor ve daha sakin davranıyor. Eline geçen herşeyi hiç umursamadan etrafa fırlatıyor demiştim ya, artık o kadar hızla atmıyor veya attığı zaman da kendi kendine "atma" diyor. Sanki biz ona diyormuşuz gibi :) Bize vurma huyu da devam ama sıklığı ve şiddeti bir tık azaldı sanki. Yine de sinirlendiği zaman gelip vuruyor ve daha saniyesinde kendi kendine "muuma" diyor, "muuma anneye". 

Konuşması gittikçe geliştiği için, her geçen gün kendini daha kolay ifade ediyor ve aslında bu da hırçınlığını büyük ölçüde azaltan birşey oldu. Artık ne istediğini ya da istemediğini daha rahat anlıyoruz böylece sinirlenmek yerine gülümsemeyi tercih ediyor canım oğlum. Hatta espriler yapmaya bile başladı. Oyun hamurundan "sümük" falan yapıyor kerata! :)

Umarım gittikçe daha da iyiye giden 2 yaş sendromu yazıları yazarım buraya. İnanıyorum evet, yazacağım. Evet evet... :)